Online, bloggen of vloggen.....

Online, bloggen en of vloggen…..

Jeetje, ik heb zoveel vlinders in mijn buik, ditzelfde gevoel had ik, toen ik voor het eerst moeder werd, de tweede en de derde keer Op het podium moest staan, om het zwanemeer te dansen (ik was toen zes en beslist geen elegant danseresje)uit het vliegtuig stapte, nadat ik voor het eerst alleen op vakantie ging met vriendinnen, naar Salou en mijn eerste vriendje mij stond op te wachten. Kortom lichtelijk gevoelig ben ik wel en vliegt mijn brein alle kanten op. Ja, ik heb weleens een adhd test gedaan en de score was huge. Nou zijn al die labels wel leuk en heb ik daar veel onderzoek naar gedaan, (kom ik in een later blog nog terug) …Het neemt niet weg, dat mijn energie sky-high is en ik van gekkigheid soms niet weet waar ik het zoeken moet. Daar heb ik maar mee te dealen. Dus ook na al mijn therapieën, is dat nog steeds niet weg. Ik ga er inmiddels vanuit dat dit een onderdeel van mijn zijn is. Ik vind gewoon heel veel, heel spannend, en aan de buitenkant is dit niet te zien. Zo ook, mijn leven met jullie te delen en aan de wereld, want dat gebeurt als je dingen online zet…. Maar iets in mij schreeuwt dat ik dit moet en wil doen. Passie noem ik het ook wel, die heb ik niet altijd gevolgd. Ik geloof gewoon dat er bij heel veel mensjes enorm veel herkenbaarheid is. Daar word ik heel blij van. Ik heb ook enorm veel lol met mijzelf en om mijzelf. Hoe ik dingen verwoord, bedenk en hoe mijn brein werkt, hoe mijn leven is gelopen en gelukkig nog steeds loopt. En dat ik door de jaren heen, er dus achter gekomen ben, wat ik het liefst doe. En dat is op de bank met mijn laptopje, vanuit mijn boshutje schrijven, dingen bedenken, qua coaching. Daar komt bij, anderen stimuleren om de beste versie van jezelf te vinden en te doen waar jij blij van wordt. Uiteraard in datzelfde boshutje en hele fijne massage en coach ruimte heb gecreëerd, waar ik met liefde mijn klanten ontvang.

Generatie Xennial....

Ik kwam pas een tekst tegen, dat wij de laatste generatie zijn, die nog weten hoe het leven zonder internet is. De generatie van stoepranden, koekhappen, spijkerpoepen, briefjes verkering, getoupeerd haar en zeggen dat je horloge op de verkeerde tijd stond. Zodat je gewoon te laat thuiskwam, waardoor de planning van het hele gezin in het honderd liep. Je ouders hadden geen idee waar je uithing en konden je bijna, met geen mogelijkheid bereiken. Dat probeerde ze wel, door met een vaste telefoon met draad, alle ouders van vriendinnetjes te bellen. In mijn geval de eigenaren van de manege of de politie stond weer eens aan de deur. Dit, omdat, zo dromerig als ik was, alles mooi vond aan de wereld om mijn heen, en met mijn roze fietsje tegen een auto aanknalden. Daarvan zo schrok, hard wegfietste en dacht dat niemand het had gezien. In dit geval, was het toen nog iemand die voor het raam stond (en die vond mij natuurlijk weer, ook al moest diegene daar veel moeite voor doen, die tijd was er gewoon nog). In plaats van deze tijd, er overal camera’s op bijna elke hoek van de straat zijn. Alsof we elke dag meedoen aan Big Brother. Ik weet niet wat ik fijner vind. Anonimiteit, ja ergens wel. En ergens ook niet anders zou ik mijn leven niet online zetten. Tegenwoordig moet je ook overal op letten, wordt ik niet gehackt, wie volgt mij , privacy...Ik ben altijd al een open boek geweest, dus mij maakt het niet zoveel uit, ik zit heerlijk achter mijn laptop. Ik heb enorm veel bewondering voor dames van mijn leeftijd, die leuke vlogs maken en zo de wereld, net als ik proberen te bereiken. Echter, voor nu, voel ik mij safer als ik zo af en toe een leuke foto plaats, die 86 keer van verschillende hoeken is genomen en ik hem dan ok vind, en denk ja, die mag wel online.

De eerste stap....

Maargoed, de eerste stap is gezet en ben ik heel benieuwd, wie gaat er doorklikken naar mijn community laatbloeiers? En gaat de tijd nemen om mijn verhalen te lezen. We leven immers in een wereld om zo veel mogelijk informatie te verzamelen in een korte tijd en zo min mogelijk te onthaasten, met een heerlijk glas thee of wat dan ook om te lezen.

Wie weet is het handig als ik later groot ben, wel te gaan vloggen. Mijn dochters hebben in ieder geval vaak in een deuk gelegen om mijn vlogs, welke alleen voor hen bestemd waren. Ik hoop dat ik het voorlopig kan doen op schrift en ja wel online, dat is wat de vlinders in mijn buik, doet zwermen en de vraag aan mijzelf en jullie, wie ga ik bereiken, spannend!!! But if it doesn’t scare you, it ain’t big enough!!!

xoxo Liefs, Eus