Openingsblog laatbloeiers

Waarom dit blog – Eugenie’s reis door het leven…

Hai! Ik ben Eugenie, en ik ben 50 jaar jong. Ja, je leest het goed, 50!

Persoonlijk begeleidster, coach, therapeutisch massEUSe en moeder van drie fantastische
dochters: Rosanne (22), Anneleine (19) en Veralinde (17), zij zijn mijn grootste drijfveer in
alles wat ik doe, naast mijzelf. Via dit blog wil ik ook hun een kijkje geven in mijn
verleden, heden en toekomst. Ook zij hebben al veel meegemaakt in hun leven en zo
komen zij wat meer achter hun roots, in ieder geval van mijn kant. Buiten het feit dat
ik het enorm spannend vind om mijn leven en het leven van mijn liefdes, deels bloot te
geven. Is het voor mij tijd om mijn verhaal, naar buiten te brengen. Verpakt in wat ik het liefste doe en
waarvoor ik hier ben, mensen helpen, het licht te zijn voor mensen die het niet makkelijk
hebben, de stap durven te wagen hun authentieke zelf te durven zijn, van niets iets te
maken en ja schrijven….zo won ik als klein meisje meermaals de schoolkinderboekenweek, en uit ik mij schrijvend makkelijker. Voor degene die mij kennen, zouden zeggen: ze lult vijf uur in een kwartier, maar zegt eigenlijk niets:)

Ik ben hier niet, om je de standaard levenslessen, van iemand die al haar dromen heeft
waargemaakt te vertellen. Nee, mijn verhaal is veel meer van het soort "heruitvinden van
jezelf", elke keer weer, hoe pittig dat soms ook is met een lach en een traan, seriEUS,
maar ook zeker met heel veel humor.

Mijn leven? Best wel een rollercoaster, moet ik zeggen. Maar hé, als ik terugkijk, ben ik
eigenlijk wel trots op de manier waarop ik elke keer weer ben opgestaan, en dat wil ik
graag met jou delen. Zodat, ook jij in wat voor situatie je verkeerd, je niet de enige bent
en weer heel veel ( eu) GENIET-momentjes in je leven kunt hebben en inspiratie vindt om
te gaan doen waar jij blij van wordt.

Mijn leven in een notendop...

Oké, laten we beginnen met de dingen die ik wel en niet onder controle had en zonder er
een heel zielig verhaal van te maken, is dit blijkbaar het pad wat ik heb moeten volgen,
voordat ik echt mijzelf durfde te zijn. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik twee was, dus
ik begon al vroeg in mijn leven met een beetje chaos. In die tijd was kind van gescheiden ouders zijn, heel apart. Daar uit voort kwam pesten en opdringen...Mijn eerste masker van overleven werd ontworpen. ( Inmiddels weet ik dat die maskers je ook heel veel moois kunnen brengen. Maar als kind is het heel belangrijk om in je puurste vorm op te kunnen groeien.

Dat was nog maar het begin. Ik was vier toen ik door een ongeluk met een skateboard in het ziekenhuis belandde en
daardoor acht weken in het ziekenhuis moest liggen, met mijn twee benen in een
stellage. Mijn vijfde verjaardag vierde ik met heel mijn klas in het ziekenhuis…Echter was
het toen nog zo, dat je bezoek alleen maar achter glas mocht ontvangen, alleen mijn
moeder mocht mij 1x per dag een knuffel komen geven, dat is best heftig voor een kind
van vier. Daarna ging het nog wel even door, zo heb ik regelmatig met gaten in mijn
hoofd, gekneusde benen en armen het ziekenhuis als mijn tweede huis gemaakt…Het
overlijden van mijn opa toen ik acht was, die een grote vaderrol vervulde en mijn vader
overleed toen ik bijna elf was. (over dit onderwerp, komt nog een uitgebreid blog online)
Mijn moeder had twee banen om mij en mijn zus te kunnen onderhouden en dat was
geen vetpot, daardoor was er weinig ruimte voor het gewone gezinsleven. Een volgend
ongeluk op mijn zestiende toen mijn moeder net hertrouwd was met mijn welgestelde
stiefvader en zij op huwelijksreis waren…Je zou kunnen zeggen dat ik veel te vroeg
"volwassen" moest worden, en dat deze overgang behoorlijk ingrijpend was.

Vanaf dat moment...

was eigenlijk alles wat ik koos niet echt mijn pad, de opleidingen, de
banen, de mannen en mijn vrienden…Toch volgde ik de “regels” woonde samen op mijn
negentiende en had een baan bij BMW als directiesecretaresse, je zou zeggen niets te
klagen toch, dat had ik voor mijn gevoel ook niet, maar mijn partner dacht daar anders
over en koos ervoor om er met een goede huisvriendin vandoor te gaan... Dat leidde naar
een behoorlijk chaotische periode, want, daar kon ik niet zo goed mee om gaan...Het
moment om mijn grote mensenbaan op te zeggen en stewardess te worden. Welkom in
de wereld van seks, drugs en rock and roll. Uiteraard vond ik mijzelf helemaal de bom.
Maar niets was minder waar, diep van binnen bleef ik het onzekere meisje, die alle
verliezen niet echt doorvoeld had en maar doorging om te vergeten. Door de drank en
drugs, mij voor te doen als hippe seksbom en de diverse relaties (mannen in mijn leven
was een must), wellicht doordat ik grotendeels zonder vader ben opgegroeid en eigenlijk
helemaal niet snapte hoe een gezonde relatie werkt. Gelukkig, zeg ik nu, na een aantal
foute trips, en dan bedoel ik niet de reizen om de wereld, daar ben ik nog steeds elke dag
dankbaar voor. Maar de verkeerde drugstrips, voelde ik gelukkig zelf, dat ik uit die wereld
moest stappen en dat was een pittige strijd. En kwam ik voor het eerst in aanraking met
reguliere therapie.

Liefde, verlies en de kracht om opnieuw te beginnen...

Na die turbulente tijd kwam ik uiteindelijk de vader van mijn drie prachtige dochters
tegen. Wat ooit als klein meisje mijn grootste droom was, MAMA worden...en die kwam uit!!!!

Ik was negenentwintig toen Rosanne werd geboren en wij waren op dat moment
nog niet zolang samen. Onze relatie had niet een heel sterk fundament, maar ons
fundament was Rosanne en daar gingen wij vol voor, en zij is absoluut een fundament van heel veel, zonder dat zij dit zelf nog weet! Het paste bij mijn welgestelde familie, Ik dacht, dit is het, het perfecte gezin, ik begrijp het allemaal wel. Echter weten
de vrouwen onder ons, dat zwangerschap wel iets met je gevoel doet. En daar was ik niet
op voorbereid en bleek, dat ik wel heel veel gevoelens had onderdrukt, daar was ik erg
goed in, dus dat bleef ik lekker doen, Kabbelde verder en werden ook uit liefde Anneleine
en Veralinde geboren. Maar helaas, het instabiele fundament van ons samen, ging
opbreken de relatie eindigde in een vreselijke vechtscheiding, velen rechtzaken, gevolgd
door een pijnlijke kind ontneming jaren later. Je hoort dit helaas vaak, bij vaderskant maar andersom kan dus ook. Naast alle verliezen die ik heb geleden, is dit het grootste gat in mijn hart, maar wat ik al eerder benoemde,is dit mijn grootste
drijfveer geweest om mijzelf terug te vinden en daardoor nu hulp te kunnen bieden aan
mensen die bovenstaande situaties ook meemaken of meegemaakt hebben.

Even terug.....

Nadat ik besloot om bij de vader van mijn kinderen weg te durven, en
inmiddels mijn eerste woning voor mijzelf had betrokken, samen met de meiden, kreeg ik
een nieuwe relatie. Ik kan wel zeggen dat deze relatie zeer heftig begon, maar dan ook echt
beiden smoor, maar dan ook echt smoorverliefd. Dit kenden wij beiden niet en wilde het
helemaal anders gaan doen. Niet zoals in onze vorige relaties! Dat ging niet helemaal zoals
bedacht. Gaslighting, vreemdgaan, aantrekken en afstoten, alle ingrediënten dat alle
alarmbellen af zouden moeten gaan, en er echt iets aan mijzelf moest gaan veranderen, maar.....
Toch besloten ervoor te gaan, door onze enorme aantrekkingskracht, daar is jaren geen
ontkomen aan geweest. Zeker is er ook heel veel goeds geweest, anders kun je niet zo lang aan iemand blijven plakken. Nu kan ik zeggen dat je je partner aantrekt op onverwerkte trauma´s, groot of klein. Een spiegel! Bij ons is het vooral, niet jezelf durven zijn, stoer doen vanuit vroegkinderlijk trauma, (onzekerheid), niet gezien worden, zoals je bent als kind, onveilige hechting. En daarnaast, een hele hoop externe shit. Enfin....

Wij besloten samen een restaurant te starten. Alles ging erin:
bloed, zweet, tranen... en geld. Na een jaar, stapte mijn partner uit het restaurant en startte een
nieuw bedrijf in mijn garage, van een veels te groot en duur huis. Waar ik volgens het
plaatje prachtig woonde. Ik ging verder met het restaurant. Dat vond mijn de vader van
mijn kinderen geen goed idee. Volgens hem was het niet goed voor de kinderen deels in
een restaurant op te groeien (grappig dat de dames, nu alle drie in een restaurant werken
als bijbaantje ) Dus op zoek naar iets waar ik alleen nog overdag zou hoeven te gaan
werken. En startte, ik een biologische lunchroom/conceptstore, iets te vroeg en te hip voor het
pitoreske Alphen. Het mocht niet baten, toen mijn restaurant weg was en al het geld in
de lunchroom zat…werden mijn kinderen op een avond niet meer teruggebracht. Mijn
oudste dochter had al een jaar eerder “gekozen” volledig bij haar vader te gaan
wonen. Op dat moment stortte mijn wereld weer in. Geen kinderen meer om voor te
zorgen, de lunchroom die geen zoden aan de dijk zetten, in een schuldsanering
terechtkomen, geen baan, geen huis. Gelukkig wel heel veel hulp van mijn moeder, vrienden en familie!

De bodem van de put?

Misschien wel, maar ik besloot niet in de put te blijven zitten. En hoe kon mij dit nou allemaal overkomen of zat
het hem toch in een groot aandeel in mijzelf?  Als je jezelf niet kan zijn, komen dan wel
de juiste mensen op je pad. Was er niet heel veel werk aan de winkel bij mijzelf. Ik kan
alleen maar invloed hebben om mijzelf te veranderen, of gewoon te durven zijn wie ik
ben en niet wat een ander kiest, of waarvan ik dacht dat zij van mij verwachtte…
Van de bodem van de put naar het spirituele pad…..

Toen ik dacht dat het niet erger kon, en ook deze relatie over ging, besloot ik mezelf
onder de loep te nemen. Ik ging op zoek naar antwoorden in de spirituele wereld of hoe
je het ook noemen wilt, alternatieve geneeskunde, bewust worden. De reguliere
gezondheidszorg had ik voor mijn scheiding al doorlopen, gespreksgroepen, medicatie,
opname…uiteindelijk heeft mij dat niets gebracht....

Er was wel werk aan de winkel....

Tuurlijk, lag er ook heel veel niet aan mij, sommige thema’s zal ik later nog op
terugkomen. Maar ik had zelf echt wel iets op te ruimen en terug te komen bij de echte
Eus, waarvoor ik hier op deze aarde rondhuppel. De trauma’s uit het verleden
aanpakken? Dromen van de toekomst? Ja, die wilde ik weer voeden. Het heeft mij wat
tijd gekost, maar het resultaat is daar: vlak voor, rond en nu in mijn 50ste levensjaar,
beëindigde ik na heel veel verdriet, de relatie die zestien jaar geleden begon! Deze was
inmiddels weer begonnen, zoals zo vaak daarvoor. Alleen nu, zonder dat de buitenwereld
daarvan af wist. Twee jaar lang, was ik nu de minnares in een relatie, die ik nog steeds als
mijn relatie beschouwde, ook daar moest ik mijzelf eens goed door elkaar schudden... Ik
verhuisde inmiddels naar huis nummer negen, sinds mijn scheiding. (ook daar zal ik een
blog aan wijden ) Ik rondde diverse opleidingen, cursussen en trainingen, omtrent het
vakgebied waar in nu in werk af, begon een nieuwe baan en startte een nieuw bedrijf

massage/coachstudio Kusist Ana! Wat GENIET betekent in het sjamaans...

En nu als de kers op de taart dit blog....

De therapieën,cursussen en trainingen, welke ik gevolgd heb, (ga ik in volgende blogs verder beschrijven). En
waardoor ik dus als ervaringsdeskundige geloof, in de werking van die trajecten. Waardoor
al mijn creativiteit weer opborrelde, de ideeën, de namen voor mijn bedrijfje, dit blog, bijna uit het niets naar boven kwamen,
daarnaast, deze website zelf gemaakt. Allerlei zaken die ik nog nooit heb gedaan.

De mooie tekst van Pippie Langkous.....

“ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”

Verder, heb ik veel onderzoek gedaan naar alle onderwerpen die ik zal uitdiepen op deze site.
Ik ben nog steeds een werk in uitvoering, maar wie niet? Mijn leven is nog lang niet klaar,
en ik heb geen behoefte om te wachten tot alles perfect is. Soms is het in het
onvolmaakte juist het mooiste.

Waarom ik dit blog begin...

Dus, waarom dit blog? Omdat ik geloof dat ik niet de enige ben die haar leven opnieuw
heeft moeten opbouwen en op latere leeftijd! En wees eerlijk, hoe rijk zijn wij, wij leven in een veilig land, hebben vaak een dak boven ons hoofd, warm water en eten en met een beetje geluk, gezond.....hoeveel geniet-momenten kun je hebben en is het de moeite waard om je leven echt te gaan leven!

Ik ben hier voor de gewone vrouw, en of wie zich ook maar
aangetrokken voelt tot deze site, die vaak genoeg tegen obstakels aanloopt, die haar
dromen misschien even kwijt is, maar die altijd weer opstaat. Dit blog is voor jou en voor
mij. Voor degene die misschien wat ups en downs heeft gehad, maar nog steeds gelooft
in het idee dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal en ervaringen andere vrouwen/mensen, kan inspireren
om hun eigen kracht te vinden, om te durven falen, om weer op te staan en om eindelijk
hun eigen pad te volgen. Want als ik het kan, kun jij het ook. En door bovenstaand een
tipje van de sluier uit mijn leven gegeven te hebben, kan ik wel zeggen dat met mijn eigen
ervaringen en opleidingen, ik een ervaringsdeskundige, maar ook een deskundige ben
geworden om degene die het minder makkelijk hebben om wat voor reden dan ook,
verder op weg te helpen. Ik heb inmiddels mijn eigen quotes en coachtechnieken, die bij
mijn coachees goed in de smaak vallen. Want met eerlijk- en openheid een dosis humor
en wat gekkigheid, kom je al een heel eind!

Kijk je met me mee?

Zoals ik al zei: zal ik sommige onderwerpen die hierboven benoemd staan in
andere blogs uitdiepen. Verder, zal ik ook onderwerpen bespreken met betrekking tot
mijn werk in het gevangenisleven, mijn spirituele kijk op het leven en de maatschappij, en uiteraard schrijf ik ook over leuke, grappige en dagelijkse beslommeringen.....
Er zal geen standaard moment zijn wanneer er weer een nieuw blog online komt, dat
blijft een verassing, zoals mijn leven eigenlijk ook altijd is geweest. Ik zal op insta posten
als er weer wat nieuws online is en af en toe zal het gewoon een lekker geleende quote
zijn om de dag met wat sparkles te kunnen beginnen, dus ik zeg kijk lekker met mij
mee…. De reis is nog lang niet voorbij, en het is zo lekker door het leven te reizen met de
mooiste authentieke versie van jezelf en dat ook volledig te kunnen omarmen en te
durven laten zien, en door alle schaduwkanten, schijnt jou licht het mooist!!!!!!

xoxo Liefs, Eus